Frank.hetkan.be

“Zo lang stil?” Dat komt omdat ik, na handbikechallenge deel 1, drie weken in de kliniek gelegen heb. Niets erg hoor, enkel om mijn benen en voeten terug in vorm (of form) te krijgen. Tijdens het verblijf kreeg ik veel kine.

Ze leerden mij daar ook hoe ik de nachtspalken – die al twee jaar in mijn kast liggen – deftig moet gebruiken. Doel daarvan is: spanning (met een veer) op mijn voeten zetten om ze zo recht mogelijk te krijgen. Op 19 november meten ze dan nieuwe schoenen op. In het weekend ging ik naar huis.

Na die opname waren er enkele leuke activiteiten, zoals kleiduifschieten. Omdat ik bijna altijd spalken moet dragen, ga ik niet veel buiten. Ik heb dan ook vooral thuis gezeten en verder gewerkt aan mijn boek.

 

Kathleen heeft juist een derde deel doorgestuurd ter controle. Door dit derde deel zijn we met het grafische werk al voorbij de helft geraakt. We doen echt ons best en normaal gezien kan het boek nog onder de kerstboom liggen dit jaar.

Zoals je op de laatste foto kan zien, test ik een zelfgefabriceerd ‘ding’ om te voorkomen dat ik onderuit zak in de rolstoel. De werknaam is momenteel ‘maandverband’; de vorm en kleur spreken voor zich. De echte versie zal wel zwart worden hoor 🙂

Wilfried is Eddy komen vervangen.

Ook Jasper, Peter en Fred kwamen op bezoek. De eerste dag bracht Jasper de namiddag al handbikend door, de tweede namiddag was voor Peter. Op die manier kon Jelle sneller beginnen aan zijn trainingen. Op zaterdag moest hij naar een verjaardagsfeest van zijn sponsor. Daarom reed Fred mee met mij. Samen haalden we 80.5km. Dat is de langste afstand ooit dat een valide vriend meereed, en dan nog op en neer!

Momenteel is het rustdag. Jelle is nu de afstand die hij gemist heeft aan het fietsen.

 

De routes die we volgen stellen we samen via Google Maps en daardoor komen we dikwijls voor verrassingen te staan (onmogelijke bochten – veldwegen – grind – gras).

Op die manier zien we prachtige stukjes natuur, maar gaan we niet snel vooruit. De deadline is 3 oktober…

Soit, allemaal excuses om te zeggen dat we tijdens dit eerste deel vermoedelijk niet in Quillan zullen aankomen (we zitten nu 100 km voor Lyon). Tijdens deel 2 (van waar we nu raken tot Lissabon) gaan we minder kilometers per dag afleggen. Zo blijft er meer tijd over om te genieten onderweg.

Ik wil toch ook even de positieve en negatieve effecten op mijn gezondheid benadrukken:

+ mijn conditie verhoogt nog dagelijks

+ de zelfredzaamheid ook

+ mijn buikje/’penske’ is weg

+ de elleboog is helemaal genezen

---

– de hoest is er nog

– mijn voeten en benen zijn strammer dan ooit

Woensdagmorgen vertrokken Jelle en ik om 9 u stipt aan de deuren van Vayamundo in Oostende voor een tocht van 1600 km die een maand in beslag zou nemen. Een artikel in hln is duidelijk, maar is fout over de afstand.

Dag 1

Sinds zondag kamp ik (weeral) met een ontsteking van de slijmbeurs. Ik nam direct antibiotica en ontstekingsremmers, maar bij het vertrek was hij nog rood en gezwollen. Mijn ouders reden mee tot Brugge. Op karakter toch 65 km gereden en erna sliepen Johan (onze chauffeur en sportieve levensgenieter) bij Jelle thuis. Ik logeerde voor de eerste keer in mijn mobiel huisje.

Dag 2

De pillekes doen hun werk! Ik voel me terug iets beter, maar de hoest blijft. Bij de start stonden Hans en Marvin ons op te wachten. Tot in Overmere reden we dus met 4. Toffe verrassing! Na de middagpauze waren er terug paparazzi, deze keer op de grote markt in Dendermonde. Nu zit ik hier thuis dit bericht te typen… morgen rijden we naar Tienen. Daarna via Luik naar Houffalize.

Via WarmShowers regelde Jelle een veganistisch avondmaal en een slaapplaats bij Lien. Daags nadien stapte ze op haar fiets en reed- een hele dag mee. Ook Inge, de vriendin van Jelle, kwam tijdens de middagpauze langs en fietste mee. Twee begeleidende fietssters en de camionette met dubbele pinkers achter ons maakten het redelijk veilig om door Luik te fietsen.

Zoals gehoopt kwamen we maandagavond aan in Houffalize. 

Op voorhad had ik gezegd dat een gemiddelde van tien KM/U haalbaar was (met eten en rustpauzes bij). Voor een afstand van 65 kilometer per dag zou dat betekenen dat we rond 16 uur zouden toekomen. Dit was NIET het geval. Lange dagen dus… en aangezien Jelle ‘s avonds nog moet bijtrainen, zullen we een oplossing moeten vinden. Begin oktober gaat hij immers roeien op zee, en daarvoor moet hij in topconditie zijn. We besluiten om een einduur te hanteren. Op naar volgende week dus.

 

 

Ik had één hoofddoel dit jaar: samen met zoveel mogelijk lotgenoten naar Parijs fietsen en daar enkele dagen verblijven. Het leven neemt soms onverwachte wendingen, bochten en zelfs U-turns. Ik ga hier niet alles neerschrijven, maar er werd beslist om enkele dagen met Bart door te brengen. Hij is 37, kok, levensgsgenieter, visser, handbiker… ik moet jullie niet uitleggen dat het goed klikt tussen ons.

Zondag en maandag voelde ik een griepje opkomen, daarom heb ik de revalidatie in Tersig maar afgebeld. Die tijd werd besteed om te rusten en activiteiten te plannen. Ik ben een dromer, maar weet ondertussen jammer genoeg waar mijn eigen grenzen liggen. Zonder hulp geraak ik niet ver meer. Gelukkig kan ik rekenen op een vriendenkring om u tegen te zeggen…

Op dinsdag reed een fonkelnieuwe Ford Tourneo op de oprit, geladen met een elektrische handbike, visgerief, nen bak trippel en een beetje kleren. Goedgezind als altijd kwam Bart binnen en na de verplichte koetjes en kalfkes vertrokken we met Sander, Ben en Thomas voor een handbike tochtje. Door de hittegolf bleef het bij een ritje naar het ijssalon en terug.

Woensdagmorgen werd de auto van onder tot boven volgeduwd voor een namiddagje forelvissen.

Door de warmte werd het eerder zonnen. Ik bleef tevergeefs moeite doen…

gelukkig kregen we drie vissen mee, en kon de bbq doorgaan. (http://www.visseninoostburg.nl/ – mét een steiger voor rollers)

En dan bleek er grondsmaak aan te zijn, gelukkig hadden we vlees mee ook 😉

Na een kampvuur werden de veldbedjes opgezocht en sliepen we even tot de zon ons verplichtte om op een onmenselijk uur te ontbijten.

Met Eike en Leen trokken we naar Tomorrowland in Boom.

Ik ging een stuk naar voor en net toen ik het manoeuvreren wou opgeven nam Bart over. Hoe dichter we bij de mainstage kwamen, hoe zotter het werd… knuffels, vuistjes… en dan, uit het niets verschenen enkele kleerkasten die ons in de lucht staken. Magisch: oog in oog met de DJ, boven 38000 feestneuzen, overal confetti en vuurwerk rond ons. Terug beneden dacht ik vooral: hopelijk is er een foto van, stom hé 🙂

Jawel hoorrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr

Even later duwden ze een pet op, en daar gingen we weer, Deze keer samen.

Ook nog tof, maar al minder speciaal. Na de derde keer zijn we maar vlug vertokken… overdrijvers 🙂

Vrijdagmorgen gingen we varen op de Dender (http://www.chillann.be in Denderleeuw) met wallen groter dan onze ogen .

De NATUURpracht deed ons doorgaan…

(“kunde da stuur is vasthouden, dan kannek is drinken?”… zo grappig is die vraag nu toch niet)

Toen Bart naar huis vertrok ben ik nog gaan handbiken met Mathias, erna was het licht uit… ik was perds total en MOEST slapen 🙂

Daarmee eindigde een zotte en zalige week. Bedankt aan Bart en alle vriendjes!

 

 

  Met De Oppuurse oud Leiders (DOLK) keken we op groot scherm naar de derde kwalificatiematch van de Belgen (tegen Engeland). Voor één euro -die naar het goede doel ging- konden we een pronostiek opgeven. De winnaar kreeg een avond een I3, een elektronische BMW onder zijn gat.

Ik ben niet direct een autofreak, en zeker geen voetbalkenner. Het goed doel -Foodstep Ugunda, sprak me wél aan, en ik stemde vier keer. Aangezien wij en Engeland al zeker waren van een plaats in de volgende ronde, zou de match volgens mij zeer rustig worden. Ik gokte 0-0, 0-1,1-0 en 1-1. Daarmee won ik, als enige deelnemer zonder geldig rijbewijs, een avond een 100% elektrische wagen.  Gisteren was een zeer uitputtende dag door papierwerk en trainen en ik moet toegeven dat de goesting ver te zoeken was toen Pieter -goede vriend en werknemer bij BMW- mij kwam ophalen. Rijden om te rijden is niets voor mij, daarom had ik afgesproken met Nederlandse vriendinnen in Brussel -die ik ken van de 11 stedentocht. Terwijl wij zouden rondrijden, prepareerden zij een BBQ, ideaal!

De rolstoel paste vlot in de enorm ruime auto, ook al ziek hij er klein uit. Ook valt het op dat hij geruisloos is en enorm goed optrekt. In en uitstappen was wel moeilijk omdat ik zeker niets wou kapot doen. Ons bezoekje was echt leuk, gezellig en lekker. Na thuiskomst is Pieter nog doorgereden want de batterij was nog niet half!  Het grootste voordeel van deze groene wagen is dat 95% recycleerbaar is!