Frank.hetkan.be

Ik had één hoofddoel dit jaar: samen met zoveel mogelijk lotgenoten naar Parijs fietsen en daar enkele dagen verblijven. Het leven neemt soms onverwachte wendingen, bochten en zelfs U-turns. Ik ga hier niet alles neerschrijven, maar er werd beslist om enkele dagen met Bart door te brengen. Hij is 37, kok, levensgsgenieter, visser, handbiker… ik moet jullie niet uitleggen dat het goed klikt tussen ons.

Zondag en maandag voelde ik een griepje opkomen, daarom heb ik de revalidatie in Tersig maar afgebeld. Die tijd werd besteed om te rusten en activiteiten te plannen. Ik ben een dromer, maar weet ondertussen jammer genoeg waar mijn eigen grenzen liggen. Zonder hulp geraak ik niet ver meer. Gelukkig kan ik rekenen op een vriendenkring om u tegen te zeggen…

Op dinsdag reed een fonkelnieuwe Ford Tourneo op de oprit, geladen met een elektrische handbike, visgerief, nen bak trippel en een beetje kleren. Goedgezind als altijd kwam Bart binnen en na de verplichte koetjes en kalfkes vertrokken we met Sander, Ben en Thomas voor een handbike tochtje. Door de hittegolf bleef het bij een ritje naar het ijssalon en terug.

Woensdagmorgen werd de auto van onder tot boven volgeduwd voor een namiddagje forelvissen.

Door de warmte werd het eerder zonnen. Ik bleef tevergeefs moeite doen…

gelukkig kregen we drie vissen mee, en kon de bbq doorgaan. (http://www.visseninoostburg.nl/ – mét een steiger voor rollers)

En dan bleek er grondsmaak aan te zijn, gelukkig hadden we vlees mee ook 😉

Na een kampvuur werden de veldbedjes opgezocht en sliepen we even tot de zon ons verplichtte om op een onmenselijk uur te ontbijten.

Met Eike en Leen trokken we naar Tomorrowland in Boom.

Ik ging een stuk naar voor en net toen ik het manoeuvreren wou opgeven nam Bart over. Hoe dichter we bij de mainstage kwamen, hoe zotter het werd… knuffels, vuistjes… en dan, uit het niets verschenen enkele kleerkasten die ons in de lucht staken. Magisch: oog in oog met de DJ, boven 38000 feestneuzen, overal confetti en vuurwerk rond ons. Terug beneden dacht ik vooral: hopelijk is er een foto van, stom hé 🙂

Jawel hoorrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr

Even later duwden ze een pet op, en daar gingen we weer, Deze keer samen.

Ook nog tof, maar al minder speciaal. Na de derde keer zijn we maar vlug vertokken… overdrijvers 🙂

Vrijdagmorgen gingen we varen op de Dender (http://www.chillann.be in Denderleeuw) met wallen groter dan onze ogen .

De NATUURpracht deed ons doorgaan…

(“kunde da stuur is vasthouden, dan kannek is drinken?”… zo grappig is die vraag nu toch niet)

Toen Bart naar huis vertrok ben ik nog gaan handbiken met Mathias, erna was het licht uit… ik was perds total en MOEST slapen 🙂

Daarmee eindigde een zotte en zalige week. Bedankt aan Bart en alle vriendjes!

 

 

  Met De Oppuurse oud Leiders (DOLK) keken we op groot scherm naar de derde kwalificatiematch van de Belgen (tegen Engeland). Voor één euro -die naar het goede doel ging- konden we een pronostiek opgeven. De winnaar kreeg een avond een I3, een elektronische BMW onder zijn gat.

Ik ben niet direct een autofreak, en zeker geen voetbalkenner. Het goed doel -Foodstep Ugunda, sprak me wél aan, en ik stemde vier keer. Aangezien wij en Engeland al zeker waren van een plaats in de volgende ronde, zou de match volgens mij zeer rustig worden. Ik gokte 0-0, 0-1,1-0 en 1-1. Daarmee won ik, als enige deelnemer zonder geldig rijbewijs, een avond een 100% elektrische wagen.  Gisteren was een zeer uitputtende dag door papierwerk en trainen en ik moet toegeven dat de goesting ver te zoeken was toen Pieter -goede vriend en werknemer bij BMW- mij kwam ophalen. Rijden om te rijden is niets voor mij, daarom had ik afgesproken met Nederlandse vriendinnen in Brussel -die ik ken van de 11 stedentocht. Terwijl wij zouden rondrijden, prepareerden zij een BBQ, ideaal!

De rolstoel paste vlot in de enorm ruime auto, ook al ziek hij er klein uit. Ook valt het op dat hij geruisloos is en enorm goed optrekt. In en uitstappen was wel moeilijk omdat ik zeker niets wou kapot doen. Ons bezoekje was echt leuk, gezellig en lekker. Na thuiskomst is Pieter nog doorgereden want de batterij was nog niet half!  Het grootste voordeel van deze groene wagen is dat 95% recycleerbaar is!

Ik geef toe, mijn vorige bericht op 4 juni klonk té depressief. Dat komt omdat ik tegen de trend op sociale media ben waarbij iedereen toont hoe perfect zijn leventje wel is. Ik heb nooit proberen verbergen hoe hard ik soms moet knokken voor eenvoudige dingen, en soms komt dit fout over. Voor allen die denken dat ik aan het opgeven ben: een uitgebreid(er) verslag:

Danielle heeft na een “rustperiode” van 10 maanden terug werk gevonden. Vanaf nu werkt ze bij Renewi, een afvalverwerkingsbedrijf (de nieuwe naam van Van Ganzewinkel).

Dat wil ook wel zeggen dat ik overdag mijn plan moet trekken. De eerste week was het nog een beetje zoeken, maar momenteel ben ik er al aan gewend.

Kort na mijn vorige bericht hebben Jelle, Johan en ikzelf samengezeten om onze reis een beetje te plannen. Veel is er nog niet vastgelegd, maar ik kan jullie wel al melden dat we gaan vertrekken op 5 september. Ook gaat onze reis opgesplitst worden in twee delen: in september rijden we van Oostende naar Zuid-Frankrijk en in het voorjaar van 2019 gaan we vanuit Quillan (Zuid-Frankrijk) naar Lissabon. Dit omdat Jelle nog zal gaan roeien in oktober (hij heeft zijn roeitrip voortijdig moeten afbreken door een virus in zijn bloed).

Struzzo

Als je net zoals ik elke dag in een rolstoel zit, verkorten je spieren en pezen. De doorbloeding in je benen is niet oké. Daarom moet je rechtstaan in een statafel. Ik had vroeger een ouderwets model, maar deze deed zijn werk. Al was ik het wel een beetje beu om altijd in de garage recht te staan, starend naar de muur. De tafel heeft het dan begeven en ik was aan het uitkijken naar vervanging. Via Henk van Move All The Way heb ik de Struzzo mogen proberen. Het is veel veiliger en handiger om de transfer uit te voeren. Een mooie bijkomstigheid is dat je kan rondrijden eenmaal je rechtstaat. Zo kan je dus op een normale hoogte manoeuvreren in je huis. Als je interesse gewekt is, kan je altijd YouTube checken voor bewegende beelden.

Viskot

Even gestopt zijn met de wedstrijden heeft toch zo zijn voordelen. Er komt ineens hopen tijd vrij die ik normaal in training zou steken. Een van de beste manieren om die tijd te spenderen, is toch wel chillen aan mijn vishuisje. Sinds vorige week is er trouwens nieuw leven daar.

Verjaardag

De dag voor mijn verjaardag is er een nieuw tuinhuis geleverd. Met de beste vrienden zijn we dat gaan indrinken. Toen het “speelgoedje” bovenkwam, ging iedereen hier mee proberen rijden. Het was leuk om te merken dat ik blijkbaar niet de enige ben die hier problemen mee heeft.

Jenevertocht

9 juni was een dag die al heel het jaar geblokkeerd stond in mijn agenda. Met de oud-leiding van de Chiro gingen we op jenevertocht. Om 9.30 uur werden we verwacht aan de kerk van Oppuurs. We moesten een jeneverglaasje meebrengen en om 16 uur zouden we terug in de buurt zijn. Meer was er niet geweten. Vorig jaar ben ik in de beek gereden, niemand durfde hiermee lachen, ook al was dat omdat ik te veel gedronken had. Toen voelde ik mij echt wel gehandicapt.

Dit jaar kon ik in het begin niet goed volgen (terwijl ik wel 23 km/uur reed) en daarom wou ik eigenlijk stoppen. Gelukkig heeft iemand mij overtuigd om wel mee te fietsen. Gezien het probleempje van vorig jaar durfde ik nooit voluit te drinken. Tegen het einde haalden de meesten zelfs mijn tempo niet meer 🙂

Ook deze keer, het begint al een vast gegeven te worden, ben ik gevallen. We reden ergens bergaf en tegen een hoge snelheid moest ik een bocht naar rechts nemen. De weg daar was oude asfalt en de baan lag in het midden hoger dan langs de kanten. Ik ga op twee wielen en kan nog net voorkomen dat ik in de graskant val. Door het manoeuvre kom ik op de andere kant van de weg en ga terug op twee wielen. Net toen ik terug wou corrigeren, zag ik een klein ventje met zijn grootvader voor mijn wielen. Ik heb mij dan maar wijselijk laten vallen. Deze keer had ik er dus geen slecht gevoel bij. Misschien wel een beetje door de tingels in mijn gezicht 🙂  

Trap en smul

Daags na de jenevertocht hadden Danielle en ik ingeschreven voor de Trap en Smultocht. Een tocht van 35 kilometer met drie stops onderweg waar je iets kan eten en drinken. Achteraf gezien was deze tocht niet echt aangepast voor de aankoppelhandbike. Er waren veel smalle baantjes, klinkers en slechte wegen. Het katertje van de dag ervoor had er misschien ook iets mee te maken 🙂 

De morgen erop deed alles pijn. Stijf en futloos kruip ik op de WC. Ik haal mijn gsm boven en lees een berichtje: “Binnen 15 minuten ben ik bij u”. Shiiiit, ik had blijkbaar afgesproken om te gaan fietsen met mijn buurman. Vliegensvlug maakte ik mij klaar, en toen we even later allebei in onze ligfiets lagen, merkte ik dat het niet zo goed ging als normaal. Toch maar eventjes 100 kilometer gefietst op een weekend.

Dat was de laatste prik. Vanaf dan train ik lang en rustig met het oog op de trip van Jelle en mij.

Woensdag gingen Nils en ik naar de kliniek in Bornem. Ik ga nieuwe spalken laten maken zodat mijn voeten eindelijk terug een normale positie kunnen aannemen. Daarom neem ik nu ook al meer spierontspanners en zijn we aan het kijken wat de effecten kunnen zijn van botox (inspuitingen in de spieren).

#BEURM

PAB’tje Shobhan werkt ook op de communicatiedienst van Bornem. Daar werkte ze de laatste maanden aan het project #BEURM, een promofilmpje voor de gemeente. Voor een van de scènes zocht ze nog figuranten en ik ging graag op haar vraag in. Benieuwd waar Wally, of in dit geval Frank, is? Zoek maar in het filmpje 🙂

 

Guy

In 2015 ben ik mensen gaan bezoeken met dezelfde k*tziekte als mij. Een ervan was Guy. Net als mij neemt Guy baclofen (die spierontspanner). De medicatie wordt bij hem via een pomp rechtstreeks in zijn ruggenmerg gespoten. Af en toe moet hij onder het mes om de pomp te vervangen. Deze keer ging het echter mis en daardoor ligt hij al een tijdje in het ziekenhuis. Volgens de verhalen die ik hoorde, ging het echt niet goed met hem. De opluchting was dus groot toen we Guy gingen bezoeken in het ziekenhuis en hij er even goed uitzag als de vorige keer.

Bbq u\turn

Het begint al een traditie te worden. Elk jaar organiseert u\turn een gezellige bijeenkomst met alle sympathisanten en iedereen die al eens meeging op reis. Tof om iedereen terug te zien. De organisatoren hadden enkele moto’s voorzien met een sidecar. Ik mocht een ritje doen, samen met Plop. Het grappige is dat ik onderstaande foto niet weten trekken heb… Ik was precies in mijn nopjes 🙂

Boek

Zo goed als elke dag pas ik nog dingen aan en ben ik aan het herschrijven. Vanaf volgende week gaat Kathleen me helpen op grafisch gebied.

Buiten al deze kleine dingen die ik normaal niet zou schrijven, ga ik maandag, dinsdag, woensdag en vrijdag naar de kine. Op maandag ga ik ook nog fitnessen. Met andere woorden: ik zit mij niet te vervelen achter de geraniums 🙂

Net als vorig jaar bracht ik samen met Aiki (en Tine) een bezoekje aan het zesde leerjaar van basisschool De Rank in Wezemaal. Aangezien de beamer nog niet werkte in het begin, zijn we begonnen met de trucjes van Aiki. Normaal gebruik ik die pas als de aandacht van de kinderen een beetje verslapt, nu    had ik dus van in het begin de grootste troef weggegeven 🙂 De kindjes hadden veel interesse, maar af en toe was er echt te veel rumoer. Ik had nog een handbike mee en daarmee kon iedereen nog eens proberen. Dat en het tonen van mijn aangepaste auto zorgden voor een aangename afwisseling.

Woensdag ging ik trainen met Ben, een valide vriend die al een twintigtal keren mee gaan handbiken is. We dagen elkaar altijd uit en deze keer was dat niet anders. Zonder opwarming schoot Ben vooruit en ik moest hem dus wel volgen. Toen we na 22 km thuis kwamen, hadden we een gemiddelde van 17,3 km/u. We waren alle twee helemaal kapot, een avondactiviteit zat er dan ook niet meer in.

Donderdag kwam Jelle, de persoon waarmee ik naar Portugal ga fietsen. Mijn moeder wou hem eens zien en we gingen dan ook eerst eten bij mijn ouders. Na de middag vertrokken we voor dezelfde 22 kilometer. Deze keer hadden we wel opgewarmd. We kwamen thuis met 18,6 gemiddeld en we konden daarna nog bijpraten bij een pintje. Dit verhaal om aan te tonen dat opwarmen echt wel werkt. 

Op zondag was het wedstrijd in Dendermonde. Ik was volledig in vorm,… te goed, bleek later… Normaal ben ik altijd bleek en gespannen van de stress bij de start, maar nu kon er in mijn ogen niets mislopen. Er was geen concurrent van mij, maar ik ging proberen om bij Bart en Bert te blijven (H2 & H3). Toen het startschot gegeven werd, kwamen we snel bij elkaar en bij de tweede bocht nam ik iets te veel risico. Ik kwam op twee wielen terecht en rechtte mijn stuur zodat ik terug op drie wielen kwam. De muur kwam dichter en toen ik terug aan mijn stuur trok, vloog ik op mijn zij. Zo schoof ik over de asfalt en eindigde ik toch nog tegen de stomme muur 🙂 Mijn ketting was er afgevlogen tijdens de val en ik eindigde met een wondje op mijn oogkas. Een van de seingevers hielp mij. Ik trok mezelf vloekend terug op gang en begon aan het inhalen van de tegenstanders. Toen bleek dat mijn versnellingen niet meer werkten. Daardoor kon ik niet terugschakelen voor de bochten en reed ik bijgevolg onveilig en te snel erdoor heen (als ik te traag door de bocht reed, kostte het me te veel moeite om op een zware vitesse op te trekken). Tijdens de vijfde ronde lag ik terug op mijn vaste plek 🙂 Om mijn fiets te sparen, ben ik dan ook gestopt. Op de uitslag staat er DNF (Did Not Finish), dat is ook de eerste keer.

Ik ben dus 2x gevallen op dezelfde plaats, voor alles een eerste keer zeker (of moet ik tweede schrijven). Er is een beetje schade aan mezelf en de fiets. Wat ik heb, kan je zien op deze foto. De eerste is een foto net na de crashes, de tweede is een foto na een badje. Mijn fiets heeft een grote kras op de zitting en het rechter handvat is stuk. De versnellingen zijn oké, er was enkel een draadje gelost.

De zon is er! Mensen komen buiten, kruipen op overvolle terrasjes of zoeken hun stalen ros dat een hele winter lang stof heeft liggen verzamelen in het tuinhuis. De Scheldedijk zit propvol. Dinsdag gingen Tine (PAB) en ikzelf handbiken. Zij reed met mijn Schmicking (mijn vorige handbike). Het ging haar niet goed af, na een kwartier merkte ik dat haar handrem nog deels opstond :p

Een uurtje later wilden haar versnellingen niet mee. Op een breed stuk dijk stop ik naast haar om te kijken. Op dat moment begint er iemand te zagen dat we in de weg staan. Er was plaats met hopen… en hoe verbitterd kan je zijn… Soit, ik wou hem mijn gedacht is gaan zeggen en zette -tegen de zin van Tine- de achtervolging in. Toen ik naast hem kwam zei ik hijgend “Dat was niet echt vriendelijk hé meneerke” Hij  “sorry, sorry, ik hoorde u afkomen, sorry”

Achteraf liet ik me glimlachend afzakken. Niet echt een belangrijk verhaal, maar het was wel leuk, iemand met een veel te grote mond achterlaten met een bruine meet in zijn broek.

Woensdag had ik de tweede sessie van de voorleesbende. Samen met Katrien ging ik voorlezen in een freinetschool in Deurne. We kozen het boekje “Wow, wat een wolf” van Stefan Boonen. We moesten twee keer 45 minuten de kindjes entertainen, de eerste klas was het tweede en derde kleuterklasje. De tweede keer hadden we kinderen van het eerste leerjaar. Deze keer was onze voorstelling zo mogelijk nog leuker dan vorige keer. Als er andere andersvaliden nog willen aansluiten, kunnen ze zich altijd wenden tot VFG (of contact opnemen met mij).

Donderdagavond zijn Bram Brioen en Gregy Vergauwen bij mij langs geweest om te kijken welke tekeningen in het boek kunnen gebruikt worden. Bij deze: we zijn er nog mee bezig, sowieso kan hij dit jaar onder de kerstboom 🙂

Enkele maanden geleden belde Els mij. Els is de dochter van Ludo, de baas van het Dolfijntje. Het Dolfijntje is het zwembad met warm water waar ik af en toe ga zwemmen. Els vroeg of ik samen met haar de 5 km wou doen van de Ten Miles. Els heeft zelf reuma, en heeft een jaar getraind om deze afstand te kunnen volbrengen. De datum was nog vrij in mijn agenda dus heb ik natuurlijk ja gezegd.

Vrijdag, toen ik nog een wandelingetje ging maken met de hond, is er een stukje afgebroken aan mijn aankoppelhandbike. Met materiaal van de doe-het-zelf kon ik de fiets nog enigszins herstellen, maar hij hing niet meer goed vast aan mijn rolstoel (daarom was het een opgave om gewoon rechtdoor te rijden).

Op de dag zelf bleek dat Els gezorgd had voor gepersonaliseerde t-shirts. Om 12 uur begonnen we eraan: twee handbikes, Els en ik, en één begeleidende loper, Gunther. Ik wou van deze tocht ook een training voor mezelf maken. Daarom reed ik zonder mijn begeleidende motor aan te zetten (9 kg in totaal) en dat terwijl mijn rem nog sleepte.

Els en ik reden over de finish na goed 39 minuten en haalden hiermee een € 1200 op voor het Dolfijntje.